Blog Puur Mama - ervaringen van een zwangere mama
Welkom bij een nieuwe serie blogs van een zwangere mama die ons de komende tijd meeneemt in haar leven. Wekelijks komt er een nieuwe episode online.
In mijn vorige blog beschreef ik dat ik medicatie kreeg tegen de misselijkheid. Inmiddels ben ik een kleine week verder en kan ik tot mijn grote opluchting zeggen dat het een stuk beter gaat! Ik ben een aantal dagen nog super slap en snel moe/naar geweest, maar dat had ook te maken met het feit dat ik dagen achter elkaar amper gegeten en gedronken had. En hoewel ik ‘s ochtends nog steeds rustig aan moet doen en goed moet eten, is de misselijkheid aanzienlijk minder. Wat een verademing, ik begin zelfs weer trek te krijgen in sommige dingen! Want de afgelopen weken was er werkelijk niks wat ik ook maar enigszins graag wilde eten. Zelfs dingen waar ik normaal gesproken gek op ben, gaven me direct een naar gevoel in mijn buik. Echt rot als eten hetgeen is wat je juist moet doen om je beter te voelen. Maar ook onhandig in het kader van ‘het grote geheim’.
Toen ik een paar weken terug een dagje weg ging met mijn ouders bijvoorbeeld. Ik had het nog niet over mijn zwangerschap verteld, maar was al wel met vlagen misselijk. We gingen ergens wat eten en bij het bestellen zagen mijn vader en ik versgebakken taartjes in de vitrine staan. Mijn vader vroeg me of ik een stukje taart wilde, iets waar ik normaal gesproken als enorme zoetekauw nooit nee op zou zeggen. Mijn hormonen hadden echter een ander plan. Terwijl ik een vlaag van misselijkheid probeerde te onderdrukken, antwoordde ik snel dat ik nog vol zat van de lunch. En maar hopen dat mijn vader dit geen vreemd gedrag zou vinden…
Inmiddels heb ik gelukkig weer wat meer plezier in eten, en heb ik soms zelfs ineens trek in hele specifieke dingen. Een broodje caprese van de Hema bijvoorbeeld. Of een snackkomkommer met een plak kaas eromheen. Zoute stokjes uit de supermarkt. Muntthee. Naturel chips, maar dan wel van die dunne.
Het idiote is alleen, dat deze trek ook in no time om kan slaan in een totale aversie.
Zo verklaarde ik mijn man de ene dag nog dat ik muntthee zo lekker vond, een dag later vond ik het smerig. Tijdens het kijken naar Heel Holland Bakt, maakte iemand garnalenkroketjes*. Ik kreeg spontaan trek. Of trek, dat woord dekt de lading eigenlijk niet echt. Ik kon ze al proeven en had het liefst mijn man op pad gestuurd om ze direct voor me te halen. Of ik hier heel de avond over heb lopen zeuren, laat ik hier even in het midden. De volgende dag kwam mijn man met een grote grijns terug van de supermarkt, hij had garnalenkroketten* gevonden voor bij het avondeten. Mijn blik zei hem al genoeg. Terwijl hij licht wanhopig richting de keuken liep, kon ik alleen nog verontschuldigend piepen vanaf de bank: Sorry lieverd, hormonen…
*Noot van de redactie: garnalen staan sinds 2021 in het rijtje niet goed om te consumeren tijdens je zwangerschap. Waarom? Lees het hier .